Δεν είναι ακόμα μια καταχώρηση στο κινητό μου, ούτε ο φ-χ-ψ γνωστός μου, δεν μιλάμε για έναν οποιοδήποτε παιδί αλλά σου μιλάω ειλικρινά για το καλύτερο παιδί με κάπα κεφαλαίο.
Γνωριστήκαμε πριν μια πενταετία σε ένα από τα χειρότερα δισκοπωλεία της Αθήνας(το οποίο έτσι όπως άνοιξε – έκλεισε και το χάρηκα πολύ).
Δεν κάναμε κολλητή παρέα αλλά μου άρεσε να του μιλάω και να τον ζαλίζω με τα δικά μου. Μετά χαθήκαμε…
Αλλά η ζωή(μεγάλη τσούλα)αλλιώς στα φέρνει. Και μια ωραία Κυριακή πέφτω πάνω του στο Γκάζι, μιλήσαμε πολύ, γελάσαμε ακόμα πιο πολύ, αλλάξαμε κινητά και αυτό ήταν…
Κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
Τρεις φορές την εβδομάδα πίνουμε καφέ και τα λέμε όλα!
Βγάζουμε φτυάρια και αρχίζουμε το θάψιμο,
Σκάμε στα γέλια και όλοι μας κοιτάνε αλλά εμάς στ’ αρχίδια μας…περνάμε υπέροχα
Λες και είναι γιορτή.
Επιτέλους θεούλη μου βρήκα έναν άνθρωπο που να μη βαριέμαι, σ’ ευχαριστώ.
Κεφάλαιο γλείψιμο, τέλος.
Υ.Γ Μπίλη μου, καλό;
1 σχόλιο:
Telio..
Δημοσίευση σχολίου