Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

ΔΕΝ ΚΛΑΙΩ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΤΑ ΦΥΛΛΑ


Ούτε καν θυμάμαι πότε ήτανε η τελευταία φορά που έβαλα τα κλάματα (κλαίω πολύ άσχημα πιστέψτε με). Έφαγα τόσα χαστούκια μαζεμένα που πια το πετσί μου έχει σκληρύνει σαν τσιμεντόπλακα.
Η επικεφαλίδα θα μπορούσε άνετα να ήταν και ο τίτλος του τελευταίου δίσκου του Αλκίνοου Ιωαννίδη ή ενός μυθιστορήματος του alter αλλά καμία σχέση.
Άνοιξαν επιτέλους τη πλατεία του Κεραμικού η οποία θέλει κι άλλο πράσινο Δήμαρχε, πρά- σι- νο !
Αποφάσισαν τα γουρούνια να κάνουν κι εκλογές κι όπως έλεγε η μανούλα μου χέστηκε η φοράδα στο αλώνι.
Αφήνω το ζωολογικό σεμινάριο και μπαίνω στο ψητό.
Και μου το είπε ο αστρολόγος ότι το εννιά δεν είναι η χρονιά μου αλλά εγώ πέρα βρέχει.
Όπως κάνω πάντα. Βάζω κάτι στο μυαλό μου, σχεδιάζω οριζοντίους και καθέτους και περνάω στη πράξη χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες-από παιδί το είχα αυτό, όταν έπεσα από τη κούνια-. Και να που τώρα βρέθηκα χρεωμένος με εφτά χιλιάρικα. Δεν είναι το τεράστιο ποσό, απλά εγώ έχω πελαγώσει.
Κι όταν κολυμπάς ζαλισμένος μεσοπέλαγα σιγά μην βρεις σανίδα σωτηρίας.
Στο 11880 έχει τα πάντα άκουσα αλλά το κινητό μου ήτανε κομμένο. 
Το να ξυπνάς άλλωστε και με το τηλέφωνο από την τράπεζα δεν είναι κι ότι πιο ευχάριστο έτσι;
Μου είπανε οι φίλοι μου να μην αγχώνομαι γιατί δεν υπάρχει Έλληνας που να μη χρωστάει σε κάρτες και δάνεια κι αντί να χαλαρώσω εγώ αγχώθηκα περισσότερο.
Γύρισα το διακόπτη στην εντολή «κάνε κάτι ανόητε»
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να σκέφτομαι τι θα ήταν αυτό που θα με έκανε να ξεχρεώσω τη γαμοτράπεζα όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Αρχικά ξεκίνησα να παίζω Τζόκερ επηρεασμένος από τη διαφήμιση κι αν σου κάτσει;
Αλλά τίποτα, είχα ξεχάσει ότι στη προηγούμενη ζωή η γκαντεμιά ήτανε δεύτερη ξαδέρφη μου.
Έπειτα σκέφτηκα να απαγάγω τον κύριο (ο οποίος είναι ιδιοκτήτης όλων των καφεστιατορίων της Βουτάδων στο Γκάζι)
και να ζητήσω λίτρα- όχι τη Μάρω, βάφει τα νύχια της-.    
Παρακάλεσα στο μαγαζί που δουλεύω τις νύχτες να μη μου δίνουνε ρεπό κι επίσης σταμάτησα για λίγο τη διασκέδαση.
Για λίγο είπα, μη γελάτε.
Μέχρι και να κάνω πεζοδρόμιο στη Συγγρού σκέφτηκα αλλά στην ιδέα και μόνο ότι θα ήμουνα σκέτη αποτυχία πανικοβλήθηκα.
Τελικά έκανα ένα ταξιδάκι μέχρι τη Τήνο που είναι και κούκλα, άναψα ένα κεράκι και προσευχήθηκα στη Μεγαλόχαρη.

Υ.Γ Με λένε Κωνσταντίνο και στα 28 μου κατάφερα να χρωστάω παντού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: