Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

To τρέξιμο της αρκούδας


Για να μη σου λέω μαλακίες δεν έχω δει ποτέ μου αρκούδα να τρέχει, ούτε κουνέλι, ούτε αγελάδα, μόνο ποντικό(μπλιάχ).
Έχω πάρει φόρα παιδάκι μου και δεν με σταματάει τίποτα.
Είμαι η μετενσάρκωση της Duracell και δεν το’ χα πάρει χαμπάρι τόσα χρόνια ο ανόητος. Πολύ τρέξιμο μιλάμε. Τα nike μου έχουν πάρει φωτιά.
Εκεί που είχα χαλαρώσει το καλοκαιράκι όμορφα κι ωραία ξαφνικά μπαίνει ο Σεπτέμβρης και η καθημερινότητά μου αλλάζει 180 μοίρες. Βάλε 360 να είσαι μέσα. Ήτανε οι όμορφες αλλαγές που θα γινόντουσαν επειδή μπήκε η Αφροδίτη στο ζώδιό μου. Διανύω με τα πόδια δέκα χιλιόμετρα ημερησίως και η μπάκα δεν λέει να φύγει. Δεν υπάρχει χρόνος για γυμναστήριο ( φτηνή δικαιολογία αλλά μου αρέσει), τρέχω σαν τον Βέγγο από το πρωί μέχρι να πέσει ο ήλιος.
Ένα σακίδιο γεμάτο βιογραφικά για τις οντισιόν κι ένα σκασμό χειρόγραφα για τους εκδοτικούς.
Ναι, οκ το ξέρω ότι όλα μαζί δεν γίνονται αλλά τι να κάνω που ο θεούλης μ’ έκανε φιλόδοξο αγόρι;
Προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα για να μην με ξεκάνω -ακόμα δεν μπήκε ο χειμώνας- αλλά δεν τα καταφέρνω. Διαβάζω βιβλία τύπου πώς να αποβάλετε το άγχος από τη ζωή σας αλλά και πάλι δεν γίνεται τίποτα. Και μου το τόνισε ο ψυχίατρος, όχι απότομες και βεβιασμένες κινήσεις. Όχι στα βαθιά, παιδί μου!
 

Δεν υπάρχουν σχόλια: